Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świnoujściu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Mariusz Grobelny
Protokolant:	starszy protokolant Jakub Markiewicz

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2016 roku w Świnoujściu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w Ś.

przeciwko P. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2544,66 zł (dwóch tysięcy pięciuset czterdziestu czterech złotych i sześćdziesięciu sześciu groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 marca 2016 roku do dnia zapłaty – przy czym do zapłaty tej kwoty pozwany zobowiązany jest solidarnie wraz z J. S.;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 150,14 zł (stu pięćdziesięciu złotych i czternastu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu – przy czym w zakresie zapłaty kwoty 46,76 zł (czterdziestu sześciu złotych i siedemdziesięciu sześciu groszy) pozwany jest zobowiązany solidarnie z J. S..

Sygn. akt I C 630/16

UZASADNIENIE

Powódka (...) w Ś. (...) wystąpiła przeciwko pozwanym J. S. i P. S. z powództwem o solidarne zasądzenie od pozwanych kwoty 2.544,66 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwani od dnia (...) są właścicielami lokalu nr (...) o powierzchni (...), znajdującego się w budynku mieszkalnym przy ul. (...) w Ś.. Powództwo obejmuje zaległości właścicieli lokali względem powódki z tytułu opłat podstawowych oraz opłat na fundusz remontowy. Według stanu na dzień 31 stycznia 2016r. z tytułu opłat podstawowych pozwani zalegają z zapłatą kwoty 1.380,28 zł, a z tytułu opłat na fundusz remontowy na kwotę 1.164,38 zł. Na powyższe kwoty składają się zaległości z różnych okresów 2013r. W okresie od 2013r. pozwani czasami nie dokonywali żadnych wpłat z tytułu opłat, czasami wpłacali kwoty niższe niż wynikające z naliczenia. Pozwani byli wielokrotnie wzywani do zapłaty zaległości. Próby rozwiązania sporu na drodze przedsądowej nie przyniosły rezultatu. Koszty zaległości pozwanych były wyliczane na podstawie stawek przyjętych przez wspólnotę w stosownych uchwałach. Zimna woda oraz odprowadzanie ścieków są rozliczane zgodnie z odczytami liczników. Obecnie funkcjonujący u pozwanych licznik został zamontowany w dniu 01 lutego 2011r. Stan licznika na dzień 18 grudnia 2012r. wynosił 198, zużycie wody wynosiło odpowiednio w 2013r. - 92 m ^{( 3)},e 2014r, - 108 m ^{( 3)}, w 2015r. - 104 m ^{( 3)}.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia (...). Sąd Rejonowy w Ś.nakazał pozwanym zapłacić solidarnie powódce kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

Pozwany P. S. wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Wniósł w nim o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany oświadczył, że z dniem (...). Sąd Okręgowy rozwiązał małżeństwo pozwanych. Od daty uprawomocnienia się wyroku wygasła między pozwanymi wspólność mieszkania. Od października 2012r. do 03 marca 2013r. pozwany opłacał całość czynszu w kwotach po 600 zł miesięcznie. Od marca 2013r. pozwani ponownie uzgodnili, że będą płacić czynsz po połowie bezpośrednio do wspólnoty. Pozwany przyznaje, że jest zadłużenie w powodowej wspólnocie, ale on swoją część płacił.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani J. S. i P. S. od (...) są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni (...) ^{( )}, położonego w Ś. przy ul. (...). W związku z tym pozwani są członkami powodowej (...)w Ś..

(bezsporne)

Na dzień 31 stycznia 2016r. zaległość pozwanych z tytułu opłat podstawowych związanych z lokalem mieszkalnym przy ul. (...) wynosiła 1.380,28 zł, zaś zaległość z tytułu opłat na fundusz remontowy 1.164,38 zł.

(dowód: kartoteka opłat podstawowych - k. 18-20,49,

odczyt licznika - k. 21,

rozliczenia - k. 23-25,

uchwała nr 4/2011 - k. 26,

uchwała nr 2/2012 - k. 27,

uchwała nr 2/2013 - k. 28,

uchwała nr 2/2014 - k. 29,

uchwała nr 2/2015 - k. 31,

uchwała nr 5/2015 - k. 32)

Wyrokiem z dnia (...) Sąd Okręgowy w S. w sprawie o sygn. akt(...) rozwiązał przez rozwód związek małżeńskich pozwanych J. S. i P. S.. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu (...)

(dowód: odpis wyroku z dnia (...). - k. 64)

Pozwany P. S. dokonywał comiesięcznych wpłat na rzecz powódki: od marca 2012r. do grudnia 2012r. w kwotach po 600 zł, w styczniu 2013r. w kwocie 560 zł, w lutym 2013r. w kwocie 600 zł, od marca 2013r. do stycznia 2014r. w kwotach po 280 zł, od lutego 2014r. do stycznia 2015r. w kwotach po 290 zł, w lutym 2015r. w kwocie 306 zł, od marca 2015r. do kwietnia 2016r. w kwotach po 275 zł.

(dowód: potwierdzenia wpłat - k. 58-61)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w stosunku do pozwanego P. S. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 80 poz. 903 z późn. zm.) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Art. 14 powyższej ustawy stanowi, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 powołanej powyżej ustawy na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że pozwani są właścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni (...)położonego w Ś. przy ul. (...). Kwestionując obowiązek zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, pozwany powoływał się jedynie na fakt regulowania przez siebie połowy wysokości opłat za lokal. W tym zakresie pozwany przedłożył potwierdzenia wpłat na rzecz powódki, których wspólnota mieszkaniowa nie kwestionowała. Nie zasługiwało zaś na uwzględnienie stanowisko pozwanego, że fakt regulowania przez niego połowy należności zwalnia go z obowiązku zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Niewątpliwie bowiem pozwani jako współwłaściciele lokalu ponoszą wobec powódki solidarną odpowiedzialność w zakresie obowiązku zapłaty należności związanych z lokalem. Zgodnie z art. 366 § 1 kc kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Stosownie zaś do treści art. 366 § 2 kc aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Z uwagi na solidarną odpowiedzialność pozwanych bez znaczenia jest ewentualne porozumienie zawarte pomiędzy nimi dotyczące regulowania opłat po połowie. Takie porozumienie nie jest skuteczne wobec powódki i nie może ograniczać jej w dochodzeniu zaległości od każdego z pozwanych. W przypadku uregulowania przez pozwanego należności ponad przypadającą na niego część przysługiwać mu będzie ewentualnie roszczenie regresowe w stosunku do J. S.. Art. 376 § 1 kc stanowi bowiem, że jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Pozwany P. S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przyznał, że z lokalem związane jest zadłużenie wobec powodowej wspólnoty. Jednocześnie nie kwestionował wysokości tego zadłużenia przedstawionego przez powódkę. W tej sytuacji fakt wysokości zaległości w opłatach związanych z lokalem uznać należy za bezsporną. Podkreślić jednak należy, ż Pozwany P. S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przyznał, że z lokalem związane jest zadłużenie wobec powodowej wspólnoty. W toku procesu pozwany nie kwestionował wysokości tego zadłużenia i prawidłowości jego skalkulowania przez powódkę. Pozwany nie powoływał się również na to, że któraś z jego wpłat nie została uwzględniona i rozliczona przez powódkę. W tej sytuacji uznać należy, że wysokość dochodzonego roszczenia nie była pomiędzy stronami sporna. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że powódka przedłożyła szereg dokumentów na potwierdzenie wysokości zadłużenia pozwanych w postaci uchwał właścicieli lokali, kartotek opłat, rozliczeń i odczytu liczników. Pozwany nie zakwestionował wiarygodności tych dokumentów. Mieć należy na uwadze, że obowiązek regulowania opłat związanych z lokalem wynika wprost z ustawy o własności lokali. Powódka wykazała, że wysokość zaliczek na poczet opłat z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną i na fundusz remontowy została zgodnie z wymogiem ustawowym uregulowana uchwałami właścicieli lokali.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I uwzględnił powództwo w całości w zakresie należności głównej. Ponadto zasądzeniu na rzecz powódki podlegały odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty należności głównej, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Art. 455 kc stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Podkreślić należy, że termin zapłaty należności dochodzonych pozwem wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali. Zgodnie z art. 481 § 2 kc jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Ustalenia w niniejszej sprawie Sąd poczynił na podstawie niekwestionowanych przez strony dokumentów.

O kosztach procesy w punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 kpc i art. 109 kpc zgodnie z ogólną zasadą, że strona która przegrywa proces powinna zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Powództwo zostało uwzględnione, więc to pozwany powinien zwrócić powódce poniesione przez nią koszt procesu. Sąd zasądził na rzecz powódki zwrot kosztów procesu w łącznej wysokości 150,14 zł, na którą składają się: kwota 128 zł uiszczona tytułem opłaty sądowej od pozwu i kwota 22,14 zł uiszczona tytułem kosztów notarialnego poświadczenia odpisu uchwały i pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł natomiast podstaw do zasądzenia od pozwanego kwoty 500 zł tytułem kosztów napisania pozwu. Powódka przedłożyła fakturę dokumentującą poniesienie tego rodzaju wydatku, ale nie może on być uznany za niezbędny koszt procesu. Zgodnie z art. 98 § 2 kpc do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Koszt sporządzenia pozwu nie należy do żadnej z kategorii wydatków wskazanych w powyższym przepisie. Brak jest więc podstawy prawnej do zasądzenia na rzecz powódki zwrotu tego rodzaju kosztów. Zgodnie z zasadami zwrotu kosztów procesu stronie przysługuje zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym. Nie można uznać, że strona może domagać się zwrotu kosztów obsługi prawnej udzielonej przez podmiot, któremu nie zostało udzielone pełnomocnictwo procesowe. Jedynie na marginesie należy zauważyć, że przedmiotowy wydatek na sporządzenie pozwu jest całkowicie nieweryfikowalny, co do jego wysokości.

SSR Mariusz Grobelny