Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Świnoujściu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 551/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

M. M. (1)

w nocy 13 listopada 2023 r. na klatce schodowej przed mieszkaniem położonym przy ul. (...) w Ś., działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim użyciu przemocy wobec M. S. polegającej na szarpaniu, popychaniu, wyzywaniu słowami obelżywymi, usiłowali dokonać kradzieży należącego do pokrzywdzonej wózka inwalidzkiego o wartości 400 zł, nie osiągając zamierzonego celu, ponieważ pokrzywdzonej udało się wyrwać go z ich rąk i schować we wnętrzu mieszkania, po czym odpychając pokrzywdzoną wdarli się do jej mieszkania, którego nie opuścili na jej żądanie, gdzie w dalszym ciągu stosując przemoc polegającą na szarpaniu, popychaniu i uderzeniu w twarz, w następstwie czego pokrzywdzona upadła doznając urazu głowy, stłuczenia prawego pośladka oraz potylicy, co spowodowało rozstrój jej zdrowia na czas do 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 kk, ukradli należące do niej trzy pary kolczyków i cztery wisiorki o łącznej wartości 320 złotych oraz butelkę alkoholu o nieustalonej wartości i świecznik o wartości 40 zł

Y. P.

D. U.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W nocy z 12 na 13 listopada 2023 r. M. M. (1), D. U. oraz Y. P. wspólnie spożywali alkohol na terenie miasta Ś.. Po tym wszyscy udali się do mieszkania Y. P., gdzie oskarżona namówiła swoich towarzyszy do dokonania kradzieży wózka inwalidzkiego należącego do jej sąsiadki – M. S.. Z M. S. uprzednio Y. P. miała sytuację konfliktową, M. S. nie zgodziła się naładować jej telefonu komórkowego.

Y. P. wraz z D. U. i M. M. poszli pod mieszkanie M. S.. Y. P. zaczęła dobijać się do drzwi pokrzywdzonej. M. S., słysząc hałasy, wyszła na klatkę, gdzie zobaczyła Y. P. i D. U. oraz M. M. (1), który nagrywał zdarzenie swoim telefonem. Y. P. próbowała zabrać należący do pokrzywdzonej wózek inwalidzki, w czym pomagał jej D. U.. Pokrzywdzona starała się odebrać swój wózek, między nią a Y. P. doszło do szarpaniny, podczas której oskarżona zachowywała się agresywnie i wyzywała pokrzywdzoną słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe. Następnie do kobiet dołączył D. U., który również zaczął wyzywać pokrzywdzoną, popychać ją oraz próbował zabrać jej wózek. W tym czasie Y. P. szarpała za wózek, siadała na nim, a następnie kopała go.

W pewnym momencie pokrzywdzonej udało się zabrać wózek oskarżonym i schować go do mieszkania. Podczas chowania wózka, do pokrzywdzonej podszedł D. U., który popchnął kobietę oraz uszkadzając framugę drzwi i płotek zabezpieczający dla psa, wszedł do mieszkania pokrzywdzonej. Do mieszkania weszli również Y. P. i M. M. (1), który już nie filmował zdarzenia. Pokrzywdzona zwracała się do oskarżonych, aby opuścili jej mieszkanie. Gdy pokrzywdzona chciała zadzwonić na Policję, podszedł do niej D. U., który wyrwał jej z ręki telefon i uderzył nim o ścianę. Ponownie doszło do szarpaniny między Y. P., D. U. a M. S.. W trakcie zdarzenia M. S. została popchnięta przez oskarżonych, upadła i uderzyła głową o szklane lampiony oraz maszynę do szycia. W tym czasie M. M. (1) rozglądał się po mieszkaniu, udał się do drugiego pokoju, skąd ukradł pokrzywdzonej trzy pary kolczyków i cztery wisiorki o łącznej wartości 320 złotych.

Na zewnątrz mieszkania ktoś z oskarżonych wyniósł świecznik o wartości 40 zł oraz butelkę wina (...).

W pewnym momencie pokrzywdzonej udało się uciec z mieszkania na klatkę schodową, gdzie spotkała patrol policji zawiadomiony przez jej sąsiadkę E. P..

Protokół zatrzymania rzeczy

14-16

Zeznania K. W.

17-19

Protokół oględzin rzeczy

21-22

Zeznania pokrzywdzonej M. S.

23-25, 49-50

Dokumentacja fotograficzna

39-46, 49

Protokół oględzin miejsca

47

Zeznania świadka T. K.

50-52

Protokół oględzin rzeczy

54-55

Częściowo wyjaśnienia D. U.

113-115, 121-122

Zeznania J. K.

164-165

Zeznania E. P.

174-175

Zeznania A. S.

178-179

W wyniku zdarzenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia tkanek miękkich prawego pośladka i głowy w okolicy potylicy, które to spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas nieprzekraczający 7 dni.

Dokumentacja medyczna, Opinia biegłego

29-31, 150-152

Y. P. w czasie czynu miała zachowaną poczytalność.

Opinia biegłych lekarzy psychiatrów

431-432

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. M. (1)

Y. P.

D. U.

j.w.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

M. M. (1), Y. P., D. U. ukradli telefon należący do M. S..

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego D. U.

Wyjaśnienia oskarżonego D. U. Sąd w przeważającej części uznaje za wiarygodne. Oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, zrelacjonował przebieg zdarzenia oraz rolę każdego ze współsprawców. Niemniej jednak w swoich wyjaśnieniach umniejszał swoją rolę w popełnionym przestępstwie, wskazując, że jedynie raz lub dwa popchnął pokrzywdzoną. W tej części jego wyjaśnienia pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, jak również z nagraniem zdarzenia, z którego bezspornie wynika, że oskarżony kilkukrotnie popychał pokrzywdzoną i zwracał się do niej agresywnie.

Zeznania pokrzywdzonej

Sąd zeznania pokrzywdzonej w całości uznał za wiarygodne. M. S. w sposób szczery opisała przebieg zdarzenia z dnia 13 listopada 2023 r. wskazując na rolę pełnione przez każdego z oskarżonych. Wskazać należy, że zeznania pokrzywdzonej w niniejszej sprawie są kluczowe, albowiem brak jest postronnych osób, które byłyby świadkami zdarzenia. Relacja pokrzywdzonej jest zgodna z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w tym z nagraniem zdarzenia oraz zeznaniami sąsiadów i częściowo z wyjaśnieniami oskarżonego D. U..

Zeznania K. W.

Świadek jest funkcjonariuszem K. Ś., jego zeznania stanowią relację z podjętej w dniu 13 listopada 2023 r. interwencji. Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, są one spójne, logiczne i konsekwentne. Zeznania te też są bardzo szczegółowe, świadka cechuje dobra pamięć. Zeznania te znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym zeznaniach pokrzywdzonej i w dowodach z dokumentów. Świadkowi nie zależy na konkretnym rozstrzygnięciu sprawy. Sąd zatem nie ma podstaw, by podważać wiarygodność jego zeznań.

Zeznania T. K.

Zeznania tego świadka należy uznać za wiarygodne, Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia. Zeznania tego świadka są spójne, pokrywają się z pozostałym materiałem zgromadzonym w sprawie. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia im wiarygodności

Zeznania J. K. i A. S.

Zeznania tych świadków są zgodne z zeznaniami pokrzywdzonej oraz z ustalonym stanem faktycznym. Świadkowie, nie były bezpośrednio przy zdarzeniu, zrelacjonowały to co zaobserwowały po zdarzeniu oraz to co im zrelacjonowano. Świadkowie nie są zainteresowani określonym rozstrzygnięciem w sprawie, obiektywnie przedstawili okoliczności związane z niniejszą sprawą. W świetle całokształtu materiału dowodowego oraz dyrektyw z art. 7 k.p.k. nie ma żadnego powodu, by kwestionować wiarygodność złożonych przez tych świadków zeznań.

E. P.

Świadek wezwała policję na miejsce zdarzenia, potwierdziła, że słyszała niepokojące krzyki, które wzbudziły jej obawę. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne, nie znalazł żadnych podstaw do ich kwestionowania.

Dokumentacja zgromadzona w sprawie, w tym notatka urzędowa, protokoły oględzin, dokumentacja fotograficzna, karty karne

Wymienione dokumenty zostały sporządzone przez osoby uprawnione, zgodnie z przepisami prawa, w toku postępowania nie były kwestionowane przez strony. Sąd nie znalazł innych powodów, aby zaprzeczyć ich wiarygodności

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Y. P.

Wyjaśnienia oskarżonej Sąd w całości uznaje za niewiarygodne. Oskarżona nie przyznała się do popełnionego czynu, w toku postępowania złożyła wyjaśnienia, które pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w tym z nagraniem zdarzenia, jak również pozbawione są logicznego rozumowania. Oskarżona wyjaśniała, że w dniu zdarzenia udała się do pokrzywdzonej w celu udzielenia jej pomocy i to pokrzywdzona była w stosunku do niej agresywna. Oskarżona nie była jednak w stanie wyjaśnić na czym pomoc ta miała polegać i co skłoniło ją do jej zaoferowania, tym bardziej że nie miała wcześniej bliskich relacji z pokrzywdzoną, nic nie wskazywało na potrzebę udzielenia pokrzywdzonej pomocy i to w godzinach nocnych. Opis zdarzenia wskazywany przez oskarżoną znacząco odbiega od zeznań pokrzywdzonej, wyjaśnień D. U., a przede wszystkim nagrania wideo. Z przeprowadzonych dowodów bezspornie wynika, że to oskarżona zachowywała się agresywnie wobec pokrzywdzonej, popychała i szarpała ją, wyzywała, a także próbowała zabrać wózek. Następnie wtargnęła do mieszkania pokrzywdzonej, gdzie nadal stosowała wobec niej przemoc. Analizując wyjaśnienia oskarżonej wskazać należy, że ujawniła w nich motyw swojego niewłaściwego zachowania – wskazała, że parę dni wcześniej pokrzywdzona odmówiła jej naładowania telefonu. Uznać zatem można, że to skłoniło oskarżoną do kradzieży i zastosowania przemocy wobec pokrzywdzonej.

D. U.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie jakim umniejsza on swoja winę oraz wypiera się określonych zachowań, które potwierdzone zostały w pozostałym materiale dowodowym. Przyjęta przez oskarżonego postawa stanowi linię obrony, w której próbuje umniejszyć swoją winę poprzez przerzucenie odpowiedzialności na pozostałych współoskarżonych. Niemniej jednak wskazać należy, iż wyjaśnieniom oskarżonego, w których neguje swoje sprawstwo co do zarzucanych mu czynów nie sposób dać wiary, albowiem zebrany materiał dowodowy wskazują na sprawstwo oskarżonego. Chociaż faktycznie oskarżony nie stosował przemocy wobec pokrzywdzonej, to jednak działał wspólnie z pozostałymi oskarżonymi, najpierw biernie przyglądając się sytuacji i nagrywając zdarzenie, a następnie zabierając biżuterię należącą do pokrzywdzonej. Oskarżony na rozprawie przyznał się do kradzieży biżuterii.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

M. M. (3), Y. P., D. U.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie oskarżonych wypełniło znamiona czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 193 § 1 k.k. w zb. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że oskarżeni wskazanych przestępstw dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu. Oskarżony D. U. w swoich wyjaśnieniach przyznał, że to Y. P. wymyśliła wszystko i za jej namową mężczyźni udali się do mieszkania pokrzywdzonej. Każdy z oskarżonych miał przypisaną rolę w popełnieniu przedmiotowego przestępstwa. D. U. i Y. P. stosowali przemoc wobec pokrzywdzonej, jak również starali się zabrać wózek pokrzywdzonej, zaś M. M. (3) filmował część zajścia, a następnie, gdy pozostali współsprawcy stosowali przemoc ukradł biżuterię należącą do pokrzywdzonej. Również wszyscy wspólnie naruszyli mir domowy, wdzierając się do mieszkania pokrzywdzonej.

Zgodnie z art. 280 § 1 k.k. kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 15. Przestępstwo rozboju stanowi kwalifikowaną postać przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k. Dla rozboju charakterystycznym jest to, że polega na kradzieży przy zastosowaniu środków w postaci przemocy wobec osoby, groźby natychmiastowego jej użycia albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności. Pojęcie przemocy należy interpretować jako fizyczne i bezpośrednie oddziaływanie na człowieka, ukierunkowane na przełamanie lub uniemożliwienie oporu. Rozbój może być popełniony tylko z winy umyślnej i jest przestępstwem kierunkowym.

Ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny nie pozostawia żadnych wątpliwości, że oskarżeni stosowali wobec pokrzywdzonej przemoc poprzez popychanie jej i szarpanie (co zostało nagrane przez oskarżonego M. M. (3)) w celu kradzieży wózka inwalidzkiego, należącego do pokrzywdzonej. Nie mniej jednak z uwagi na opór pokrzywdzonej nie udało im się osiągnąć zamierzonego celu, albowiem pokrzywdzona zabrała im wózek i schowała w mieszkaniu. Mając na uwadze treść art. 13 § 1 k.k., zgodnie z którym odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje, oskarżonym w tym zakresie należy przypisać przestępstwo usiłowania rozboju.

W dalszej kolejności oskarżeni wbrew wyraźnej woli pokrzywdzonej wtargnęli do jej mieszkania i mimo kilkukrotnych próśb, mieszkania tego nie opuścili. Okoliczności te wynikają nie tylko z zeznań pokrzywdzonej, ale również zeznań jej sąsiadki E. P., która słyszała krzyki i prośby pokrzywdzonej kierowane do oskarżonych. Takie zachowanie zrealizowało znamiona przestępstwa z art. 193 § 1 k.k., zgodnie z którym kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Wdarcie się oznacza wejście do wnętrza domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia lub dostanie się na ogrodzony teren z reguły po pokonaniu jakiejś przeszkody, przezwyciężeniu trudności, które stworzył dysponent tych powierzchni, dając wyraz temu, że nie chce, aby osoby nieuprawnione przebywały na tym terenie lub w tym pomieszczeniu. Niewątpliwie oskarżeniu wdarli się do mieszkania pokrzywdzonej – poprzez popchnięcie jej, a następnie uszkodzenie framugi i płotka zabezpieczającego, a następnie przebywali w mieszkaniu wbrew jej żądaniu.

Kolejno oskarżeni Y. P. i D. U., stosowali przemoc wobec pokrzywdzonej m.in. poprzez popchnięcie jej w wyniku czego pokrzywdzona upadła i uderzyła się w szklane lampiony oraz maszynę do szycia. W tym czasie M. M. (1) dokonał kradzieży biżuterii należącej do pokrzywdzonej, zgodnie z planem uzgodnionym z pozostałymi współsprawcami. Tym samym oskarżeni dokonali przestępstwa rozboju. Dodatkowo oskarżeni dokonali kradzieży butelki wina i świecznika, te przedmioty były już wyniesione poza mieszkanie pokrzywdzonej.

Sąd nie uznał jednak za zasadne przypisanie oskarżonym przestępstwa stypizowanego z art. 278 § 1 i 3 k.k. tj. przestępstwa kradzieży szczególnie zuchwałej. Wskazać bowiem należy, że pomiędzy art. 280 k.k. i art. 278 k.k. nie zachodzi kumulatywny zbieg przepisów. Przestępstwo rozboju stanowi bowiem w stosunku do przestępstwa kradzieży przepis szczególny (kwalifikowaną postać kradzieży) i na tej podstawie wyłączona zostaje wielość ocen w prawie karnym. Trafnie wskazuje się w orzecznictwie, że „dokonanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej, tj. art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. należy uznać za superfluum z uwagi na regułę wyłączania wielości ocen w postaci zasady specjalności, występującej między przestępstwem rozboju a występkiem kradzieży” (postanowienie Sądu Najwyższego z 10.04.2013 r., III KK 347/12).

Z opisu czynu Sąd również wyeliminował dokonanie przez oskarżonych kradzieży telefonu należącego do pokrzywdzonej. Z ustaleń faktycznych wynika, że w momencie gdy pokrzywdzona chciała zadzwonić na Policję, oskarżony D. U. wyrwał telefon pokrzywdzonej i rzucił nim. Jego celem było jedynie pozbawienie możliwości użycia telefonu, a nie jego zabór.

Sąd nie podzielił również kwalifikacji oskarżyciela co do uznania czynu oskarżonych za występek chuligański. Zgodnie z art. 115 § 21 k.k. występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zgodnie ze wskazaną definicją, aby móc przypisać występek o charakterze chuligańskim muszą być spełnione następujące przesłanki: występek popełniony umyślnie, stanowiący zamach na jedno z wyszczególnionych dóbr prawnych, popełniony publicznie, bez powodu lub z oczywiście błahego powodu, przez co sprawca okazuje rażące lekceważenie dla porządku prawnego. Co kluczowe wszystkie te przesłanki muszą wystąpić łącznie (por. wyrok SN z 9.07.2013 r., II KK 157/13), a zatem brak spełnienia chociażby jednej z nich uniemożliwia przypisanie występku chuligańskiego.

Niewątpliwie występek popełniony przez oskarżonych był popełniony umyślnie, stanowił zamach na zdrowie i wolność pokrzywdzonej, popełnione zostało z oczywiście błahego powodu. Niemniej jednak w ocenie sądu, nie sposób uznać, że został on popełniony publicznie. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że działanie publiczne nie jest tym samym, co działanie w miejscu publicznym. Działanie "publicznie" zachodzi wówczas, gdy ze względu na miejsce działania bądź na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie stanowiące umyślny zamach na jedno z dóbr wymienionych w tym przepisie, jest lub może być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca, mając świadomość tej możliwości, co najmniej się na to godzi, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego. Samo dokonanie czynu w miejscu publicznym (a więc dostępnym bez specjalnego zezwolenia bliżej nieokreślonemu kręgowi osób) nie wystarcza zatem do ustalenia działania "publicznie" (por. uchwała SN z 20 IX 1973 r., VI KZP 26/73). Znamię "publicznie" wskazuje zatem nie tyle na miejsce, co sytuację, której nie można jednak traktować in abstracto, lecz in concreto. Wprawdzie zwykle działanie w miejscu publicznym, czyli takim, które jest dostępne bez specjalnego zezwolenia bliżej nieokreślonemu kręgowi osób, będzie publicznym, lecz nie zawsze tak być musi. Możliwość spostrzeżenia czynu sprawcy musi mieć więc charakter realny, co niewątpliwie powoduje, że ta „realność” będzie zależna od miejsca, czasu i innych okoliczności popełnienia czynu. W niniejszej sprawie część czynu została popełniona przed mieszkaniem pokrzywdzonej na klatce schodowej, zaś pozostała część w jej mieszkaniu. Niewątpliwie zarówno mieszkanie pokrzywdzonej, jak również klatka schodowa nie jest dostępna dla nieograniczonej liczby osób – dostęp do niej mają w zasadzie tylko mieszkańcy bloku oraz ich najbliżsi. Na uwadze również należy mieć czas popełnienia czynu tj. w godzinach nocnych, kiedy to większość osób pozostaje w spoczynku nocnym. Również okoliczności niniejszej sprawy potwierdzają, że zachowanie oskarżonych nie było nawet słyszalne przez sąsiadów – tylko jedna sąsiadka usłyszała niepokojące odgłosy. W ocenie sądu uznać zatem należy, że występek oskarżonych nie został popełniony publicznie, a zatem nie sposób przypisać im występku chuligańskiego.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. M. (1)

I

Za popełnione przez oskarżonego przestępstwo Sąd wymierzył mu karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. i n.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znaczny. Sąd miał na uwadze dobra prawne, w jakie godził oskarżony tj. zdrowie, wolność oraz mienie, jak również sposób jego zachowania. Również nie bez znaczenia pozostaje rola oskarżonego w popełnieniu przestępstwa, która ograniczała się do zaboru mienia, zaś pozostali współsprawcy stosowali przemoc i niewłaściwe zachowanie wobec pokrzywdzonej. Oskarżony pozostawał jednak z nimi w porozumieniu, nie reagował na zachowanie współoskarżonych. Stopień zaangażowania oskarżanego w popełnieniu przestępstwa sprawił jednak, że Sąd wymierzył mu karę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Przy wymiarze kary sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżonego. Przykładowy katalog wskazanych okoliczności został zawarty w art. 53 § 2a i 2b k.k., niemniej jednak jest to katalog otwarty. Na niekorzyść oskarżonego przyjąć należało przede wszystkim działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, jak również wyczerpanie jednym czynem znamion kilku przestępstw. Do okoliczności łagodzących należy zaliczyć niekaralność oskarżonego oraz dobrowolne pokazanie nagrania z przebiegu zdarzenia.

Kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego. Zdaniem Sądu tak wymierzona kara jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Tak ukształtowana kara spełni również swoją rolę w zakresie prewencji ogólnej, jak i indywidualnej. Uświadomi oskarżonemu naganność jego postępowania.

Y. P.

I

Sąd wymierzył Y. P. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonej karę Sąd uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia, które są znaczne. Sąd wziął pod uwagę rodzaj naruszonych przez oskarżoną dóbr jakim jest zdrowie, wolność oraz mienie, sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym działanie oskarżonej pod znacznym wpływem alkoholu, jej agresywne i wulgarne zachowanie wobec pokrzywdzonej, zawziętość w działaniu, namówienie pozostałych współoskarżonych do popełnienia przestępstwa oraz działanie z błahego powodu.

Przy wymiarze kary sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oskarżoną. Przykładowy katalog wskazanych okoliczności został zawarty w art. 53 § 2a i 2b k.k., niemniej jednak jest to katalog otwarty. Na niekorzyść oskarżonej przyjąć należało przede wszystkim działanie wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, jak również wyczerpanie jednym czynem znamion kilku przestępstw. Do okoliczności łagodzących należy zaliczyć wcześniejszą niekaralność oskarżonej.

W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonej spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżoną od popełniania tego typu czynów w przyszłości, jak również będzie odebrana właściwie przez społeczeństwo.

D. U.

I

Mając na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu, okoliczności wpływające na wymiar kary, w tym dyrektywy z art. 53 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu D. U. karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony swoim zachowaniem godził w następujące dobra prawne: zdrowie, wolność i mienie. Sposób działania oskarżonego był naganny, używał on przemocy wobec pokrzywdzonej, kilkukrotnie popychając ją w celu zabrania mienia oraz wtargnięcia do jej mieszkania. Zachowanie oskarżonego było agresywne i natarczywe, nadto znajdował się on pod znacznym wpływem alkoholu.

Okolicznością łagodzącą, która miała wpływ na wymiar kary jest przyznanie się oskarżonego do popełnionego czynu. Do okoliczności obciążających należy natomiast działanie wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, wyczerpanie jednym czynem znamion kilku przestępstw oraz poprzednia karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa podobne.

Kara wymierzona oskarżonemu nie mogła być niższa, biorąc pod uwagę jego wcześniejszą karalność oraz nieskuteczność dotychczasowych kar pozbawienia wolności. Oskarżony musi popracować nad swoją postawą do przestrzegania porządku prawnego i tylko wymierzona we wskazanym rozmiarze kara daje mu szansę do uświadomienia sobie naganności jego zachowania.

M. M. (3), Y. P., D. U.

III

Na podstawie art. 41a § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonych środek karny w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość poniżej 50 m przez okres 5 lat.

Orzeczenie wskazanych środków karnych ma na celu ochronę pokrzywdzonej i zagwarantowanie jej bezpieczeństwa. Orzekając środki karne Sąd miał na uwadze, by oskarżeni nie popełnił ponownie przestępstwa wobec pokrzywdzonej.

M. M. (3), Y. P., D. U.

IV

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd zasądził od oskarżonych solidarnie na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienie w kwocie 10.000 zł. W ocenie Sądu wskazana kwota jest adekwatna do poniesionych przez nią krzywd. Niewątpliwie na skutek zdarzenia pokrzywdzona odniosła cierpienia fizyczne, ale przede wszystkim psychiczne. Zdarzenie to było dla niej traumatyczne, co potwierdzają również zeznania świadków. Pokrzywdzona żyje w ciągłym strachu, jej poczucie bezpieczeństwa zostało całkowicie zaburzone.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. M. (3), Y. P., D. U.

II

na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonej wobec nich kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie:

- M. M. (1) od dnia 13 listopada 2023 roku godzina 2:30 do nadal ,

- Y. P. od dnia 13 listopada 2023 roku godzina 2:20 do nadal,

- D. U. od dnia 13 listopada 2023 roku godzina 2:30 do nadal ,

przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności, albowiem przepis ten Sąd do tego obliguje, zaś tymczasowe aresztowanie zostało utrzymane.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Kierując się odpowiedzialnością za wynik procesu Sąd zasądził od oskarżonych koszty procesu stosownie do art. 627 kpk i 633 kpk, wskazując, że ponoszą je w częściach równych, oraz wymierzył im opłatę, stwierdzając, że jako osoby młode, zdolne do pracy, uzyskujące dochody, są w stanie uiścić koszty poniesione przez Skarb Państwa przy rozpoznaniu ich sprawy.

1Podpis

26.04.2024r. sędzia Kamilla Gajewska